معد یعنی اعتقاد به روز رستاخیز و روز قیامت.روزی که انسانها در گاه خداوندی باید حضور یابند تا
به اعمال نیک و بدشان رسیدگی شود.معاد از اصول دین ما مسلمانان است و چنین روزی در قرآن بشارت داده شده
و مومن باید متوجه اعمال و کردارشان باشند.
در بسیاری از ادیان و مذاهب اعتقاد به جهان آخرت وجود دارد و چنین امری برای اجرای عدالت خداوند لازم و ضروری است.
زیرا اگر پاداش نیک و بدی در کار نباشد به معنای این است که در این جهان انجام هر کاری
،مجازاتی در پی ندارد. مولوی اشعار زیبای خود داستانی در اثبات و لازم بودن معاد دارد که ماجرای آن در زمان حضرت موسی(ع)
اتفاق می افتد و به سادگی و روشنی این نکته ی مهم برای ما آشکار می نماید.در شعر مولوی حکایت زیر آمده که به اختصار چنین است:
حضرت موسی در راز و نیازهایش با پروردگار می پرسد:
پروردگارا؛اگر آدمیزاد به فرمان تو خلقت یافته و او اشرف مخلوقات گردانیدی،پس پرا او را بیماری و پیری و مرگ سوق می دهی؟
حیف نیست چنین موجودی بمیرد و از بین برود؟خطاب آمد که ای موسی خودت دانه ای در زمین بکار و از آن مراقبت کن
تا جواب بگیری.موسی(ع)زمین را شخم زد.گندم کاشت و کم کم بزرگ بزرگ شدند و در فصل درو، آبیاری زمین قطع شد و خوشه های گندم
به رنگ طلایی درآمد. و خوشه ها درو شد و خرمنی فراهم گردید آن گاه به کوبیدن خرمن و جدا سازی گندم ها پرداختند.
به موسی خطاب شد که چرا زمین گندم را تباه گردی و آن ها را درو نمودید.حضرت موسی گفت:پروردگارا؛
                                        گفت یا رب زان کنم ویران و بس
        
که درینجا دانه و هم کاه هست

                                   دانه لایق نیست در انبار کاه
 
 در انبار گندم هم تباه کاه    

                                           به حضرت موسی خطاب گردید که در مورد انسان نیز همین گونه است؛ بعضی ها خوب و بعضی دیگر مرتکب گناه و سرکشی
از فرامین خداوند گردیده اند.با آن که کتاب و پیامبر بر آنان نازل نمودیم و آن ها را هدایت کردیم.پس در این جهان یعنی جهن آخرت است که هر فرد باید سزای اعمال نیک و بد خود را بیند و گرنه عدالت خداوندی معنی و مفهومی ندارد.
و همانطور که دانه از کاه جدا می گردد،در جهان آخرت نیز خوب از بد تشخیص داده شده و هر کدام به فراخور اعمال خود نتیجه ی اعمال
خود را خواهند دید.